Een van de beste dingen van het hebben van een champagnezaak, is dat je uren door kunt brengen aan de keukentafel van je leveranciers. Vaak komen de kinderen binnen om papa of mama even wat te vragen en als je niet oppast, bedenk je te laat dat je ook nog ergens een tafel had gereserveerd. Champagne is spraakwater ten top, ideaal om de mooie dingen van het leven bij te bespreken: champagne, je vakantie, champagne, je liefdesleven, champagne. Een van die champagnes waar je niet over uitgepraat raakt, is de Alexiana. Niet alleen de wijn is bijzonder, het productieproces is zo mogelijk nog unieker.
Matthias en Marie Froment-Griffon, van het gelijknamige huis Froment-Griffon, hadden een aantal jaren geleden een uitgebreide discussie over champagne. Zij hadden het gevoel dat, hoewel champagne een fantastische en veelzijdige wijn was, het wat reikwijdte miste. Er waren weinig champagnes waarvan je kon zeggen dat ze niet alleen fantastisch waren voor de borrel, maar ook een verrijking bij het eten. Met dit in het achterhoofd begonnen zij hun missie om een champagne te maken die kon wedijveren met bijvoorbeeld een Meursault, zo rijk en vol van smaak dat je hem perfect bij het eten zou kunnen serveren.
Het idee was simpel: neem de beste Chardonnay druiven, voeg zeer weinig suiker toe, laat de wijn veel langer dan normaal rijpen op oude bordeaux eikenhouten vaten, en je bent er. Jammer genoeg is niets in de wereld van champagne zo simpel. Vol verwachting, en met een duidelijk idee van hoe het eindproduct moest smaken, probeerden Matthias en Marie de eerste flessen. Het bleek te zijn mislukt. Maar, niet voor een gat te vangen, proefden ze waar de verbeterpunten in zaten, pikten ze zichzelf (en de druiven) weer op en gingen ze verder. Het eindresultaat bewijst dat het zeker de moeite waard was.
Ik vind het een fantastische wijn, ook al zou ik hem niet zomaar “gewoon” bij de borrel drinken, maar nog belangrijker, de Alexiana heeft jaren geleden mijn ogen geopend voor de diversiteit die de regio te bieden heeft. Door de Alexiana realiseerde ik me dat doordat je drie verschillende soorten druiven hebt, mag mixen en mengen hoe je wilt, kan spelen met eik of niet, tijd van rijping en zelfs suiker kan toevoegen, de mogelijkheden eindeloos zijn. En meer nog dan dit, ik realiseerde me dat champagne en eten (niet alleen oesters) een fantastische combinatie kunnen zijn. Ik ging op zoek naar een recept dat de Alexiana tot zijn recht zou laten komen en kwam uit bij Kamtsjatkakrab met vanille risotto. Nadat dit een groot succes bleek en een betere combinatie dan met welke wijn ook, was de toon gezet.
Voor veel van de volgende champagnes die ik proefde, bedacht ik me niet alleen hoe heerlijk die zou zijn tijdens de borrel of met een lichte snack, maar begon ik ook steeds meer te denken aan hoe die zou zijn aan de eettafel, hoe blij verrast (“Gekke Wokke toch”), mijn gasten zouden zijn als ik in plaats van bij het aperitief, bij het voorgerecht de champagne op tafel zou zetten.
Deze “culinaire” reis begon met de gouden Alexiana, een parel die ontsprong uit het idee van twee fantastische mensen om een champagne te gaan maken die anders is. Hij heeft zich doorgezet met een andere blik op champagne en de receptenpagina die op de site te vinden is.
En vertrouw me maar, wie je ook te eten hebt, je maakt indruk door een fles (van onze) champagne en een van de recepten op tafel te zetten.
